ਮੁੰਬਈ(ਬਿਊਰੋ)- ਅਮਿਤਾਭ ਬੱਚਨ ਨੇ ਹਿੰਦੀ ਸਿਨੇਮਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਰੀਅਰ ਦੀ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਈ ਸੁਪਰਹਿੱਟ ਫਿਲਮਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ। 1983 ਵਿਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਈ ‘ਕੁਲੀ’ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਫਿਲਮਾਂ ’ਚੋਂ ਇਕ ਸੀ। ਫਿਲਮ ਨੂੰ ਇਕ ਬੁਰੀ ਘਟਨਾ ਵਜੋਂ ਵੀ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ, ਜਦੋਂ ਪੁਨੀਤ ਈਸਾਰ ਨੇ ਕੁਲੀ ਦੇ ਸੈੱਟ ‘ਤੇ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਦੌਰਾਨ ਅਮਿਤਾਭ ਬੱਚਨ ਨੂੰ ਮੁੱਕਾ ਮਾਰਿਆ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਕ ਸੀਨ ਦੀ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਲਈ ਅਮਿਤਾਭ ਬੱਚਨ ਨੂੰ ਕਿਸ ਕੀਮਤ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਪਏਗਾ। ਸੌਮਿਆ ਬੰਦੋਪਾਧਿਆਏ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ‘ਅਮਿਤਾਭ ਬੱਚਨ’ ਵਿਚ ਕੁਲੀ ਦੌਰਾਨ ਵਾਪਰੀ ਘਟਨਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਅਮਿਤਾਭ ਸਮੇਤ ਹਰੇਕ ਨੇ ਇਸ ਸੱਟ ਨੂੰ ਮਾਮੂਲੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਖੂਨ ਦੀ ਇਕ ਬੂੰਦ ਵੀ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਆਈ ਸੀ। ‘ਕੁਲੀ’ ਦੀ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਦੌਰਾਨ ਸੱਟ ਲੱਗਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਮਿਤਾਭ ਬੱਚਨ ਗੰਭੀਰ ਅਤੇ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਪੜਾਅ ’ਚੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਸਨ। ਮਾਮਲਾ ਸਿਰਫ ਅੰਤੜੀਆਂ ਦੇ ਫੱਟ ਜਾਣ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨੀਮੋਨੀਆ ਅਤੇ ਪੀਲੀਆ ਨੇ ਵੀ ਜਕੜ ਲਿਆ ਸੀ। ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਸੀ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਆਪਣੇ ਸੁਪਰਸਟਾਰ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਅਰਦਾਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਕ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਨੂੰ ਉਹ ਸੱਟ ਲੱਗੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਨੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਬ੍ਰਿਚ ਕੈਂਡੀ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿਚਕਾਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅੱਠ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਦੋ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਹੋਏ ਸਨ। ਅਮਿਤਾਭ ਬੱਚਨ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਆਪਣੇ ਬਲਾੱਗ (ਬੋਲ ਬੱਚਨ) ‘ਤੇ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਅਮਿਤਾਭ ਹਾਦਸੇ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਈਸੀਯੂ ਬਾਰੇ ਲਿਖਦੇ ਹਨ, ‘ਮੇਰੇ ਗਲੇ ’ਚ ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਉਪਕਰਣ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ, ਹਿਲਾਉਣਾ ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਹਿਲਾਉਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਤੋਂ ਚਿੜ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਦਾ ਹੱਲ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਸੀ। ਉਹ ਨਿਸ਼ਾਨ ਅਜੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਗਲੇ ‘ਤੇ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ, ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੇ ਯੰਤਰ ਗਰਦਨ ਵਿਚ ਪਾਏ ਗਏ ਸਨ।’’ ਅਮਿਤਾਭ ਬੱਚਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਲਾੱਗ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, ‘‘ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਮਸ਼ੀਨ ਰਾਹੀਂ ਸਾਹ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਗਲੇ ਵਿਚ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਬੋਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਮੈਨੂੰ ਜਾਂ ਤਾਂ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕਰਨੇ ਪੈਂਦੇ ਸੀ ਜਾਂ ਇਕ ਕਾਗਜ਼ ਲੱਭਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਲਿਖ ਸਕਾਂ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਟੁੱਟੇ ਬੰਗਾਲੀ ਵਿਚ ਜਯਾ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ, ਪਾਣੀ ਦੇਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਇਹ ਬੰਗਾਲੀ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਡਾਕਟਰਾਂ ਅਤੇ ਨਰਸਾਂ ਨੇ ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਇਸ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਲੋਕ ਪਤਾ ਲਗਾ ਲੈਂਦੇ ਸਨ।’’
24 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ ਅਮਿਤਾਭ ਨੂੰ ਆਖਰਕਾਰ ਬਰੇਚ ਕੈਂਡੀ ਹਸਪਤਾਲ ਤੋਂ ਛੁੱਟੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ। ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਸਮੇਂ, ਬਿੱਗ ਬੀ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਲੋਕ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਮੁੰਬਈ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੋਸਟਰਾਂ ਨਾਲ ਖਿੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਪੂਜਾ ਹਵਨ ਕੀਤੇ। ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਕ ਬੇਕਾਬੂ ਭੀੜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿਚ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਘਰ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੱਥ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ।